[KuMe-L] Vera this week

Mon Aug 29 03:35:32 PDT 2005

Club for the International Pop Underground

 <http://www.vera-groningen.nl/> http://www.vera-groningen.nl/ 

Je ontvangt deze e-mail omdat je te kennen hebt gegeven op de hoogte gehouden te willen worden van het Vera programma middels deze nieuwsbrief. Is dit niet het geval of wil je dit soort e-mail niet (meer) ontvangen, stuur dan even een e-mail, dan halen we je meteen van de mailinglist. De toelichtingen op het programma zijn afkomstig uit Verakrant #15. Je kan ook een abonnement op de Vera Krant nemen (zie onze site voor meer info); daar staat nog veel meer in (columns, Zienema- en Downstage teksten, het verwachte Vera programma van de komende maanden etc.).  

You’re receiving this weekly e-mail newsletter because we received a subscription from you via e-mail. If this is not the case or if you don’t want to receive this newsletter (anymore), send us an e-mail and we will remove you from our mailinglist immediately. The underneath texts are taken from Vera Krant #15. You could take a subscription to the Vera Krant (in Dutch, with columns and more info about Downstage concerts, our cinema and our expected program for the next months). See our site for info how to subscribe.

Dinsdag 30 augustus: 

Vera Zienema: 

Tropical Malady  (Apichatpong Weerasethakul, Thailand 2004)

Grote Zaal open: 20.30

Aanvang: 21.00

Entree: € 3,50 + maandkaart (€ 1,-)

Verhaal dat is opgebouwd uit twee delen. In het eerste deel volgen we de ontluikende verliefdheid tussen een jonge militair en een bedeesde dorpeling. Dit deel is voornamelijk gefilmd in de geciviliseerde wereld van Thailand. Het tweede deel is radicaal anders van toon en beeldtaal. Opnieuw een militair, totaal opgeslokt door een ondoordringbare jungle. Er rest voor de man én voor de toeschouwer maar één ding: je totaal overgeven aan het tropische regenwoud met zijn mythische en fantasierijke geheimen. Een prachtige, broeierige augustusfilm die je lang zal bijblijven. 

Donderdag 1 september: 

Digger & The Pussycats (USA) + Magnetix (Fra)

Grote Zaal open: 21.30 – 23.30

Aanvang: 22.00

Entree: € 4,-  + maandkaart (€ 1,-)

Ik snap het wel hoor. Je was lekker thuis of in de kroeg. Het feest kon niet lang genoeg duren en het bier vloeide rijkelijk. Elk doelpunt werd nabesproken en elke Duitser werd weer eens afgekraakt. Ik heb het over 23 juni vorig jaar. De dag dat in het EK voetbal Nederland Letland versloeg en Tsjechie Duitsland. Die avond dat jij niet in Vera was. Die avond dat jij na het voetbal niet de stoute schoenen aantrok om je avond nog leuker te maken. De avond dat jij Digger & The Pussycats miste! 

Die bewuste avond was Vera gevuld met slechts een handjevol toeschouwers. Het zal bij enkele tientallen zijn gebleven. Die enkele geluksvogels hadden de lovende woorden van mijn toenmalige collegascribent ter harte genomen. De naam van het bewuste Australische duo had wat rondgewaard op forums en PePr had ze voor een kratje bier en reiskostenvergoeding bereid gekregen ons een bezoekje te brengen. En na zo’n fijne voetbalavond kon het plezier blijkbaar niet op. Er werd het publiek een heftige mix van Rock, Garage en Blues om de oren geworpen. Een show waarbij zanger/gitarist Sam Agostino zijn stem hees krijsde en drummer/zanger Andy Moore al staand drummend heel wat drumstokjes de lucht in liet vliegen. Het was pure rock’n’roll, onversneden vlammend en ontzettend vermakelijk.

Het is eigenlijk een wonder dat Digger & The Pussycats tot het punt van een tweede album gekomen zijn. Voor ze bij Spooky Records hun debuut ‘Young, Tight and Alright’ uitbrachten, was Digger slechts een tijdelijke grap. Om de tijd te overbruggen tussen hun vorige band Fort Mary en de toekomst met Kamikaze Trio waren de heren slechts wat aan het dollen. Bij de sporadische optredens was iedereen wel erg enthousiast over hun rechttoerechtaan rocksound, wat de heren deed besluiten tot officiële opnamen. Dat ze dit geen windeieren heeft gelegd mag blijken uit hun Europese tour van 2004 en de komst van het tweede album ‘Watch Yr Back’. Ze blijken gegroeid van een ruwe briljant naar een scherpe diamant. Nog meer dan op hun debuut laten ze een geluid horen wat onvermijdelijk een feest veroorzaakt. Het ene moment rockt het heerlijk hard en bot, het volgende moment wordt je meegezogen in vuige bluesriffs. Een vergelijking met The Cramps is dan ook niet ver weg. Zelf noemen ze Beasts Of Bourbon en Gun Club als grote inspirators. 

Zo ruig als hun muziek is blijken hun shows ook te kunnen zijn. Ik meldde al het veelvuldig rondvliegen van drumstokjes. Maar verhalen van feesten op het podium waarbij naast bier ook bloed vloeide spoken ook rond. Dat de heren dan zelf ook eindigen in een drankorgie en met een stel groupies in bed, om vervolgens zelf in slaap te vallen op de bank, voegt alleen maar nog meer toe aan een heerlijk clichématig ruig rock’n’roll beeld. Rond hun show in Amsterdam vorig jaar presteerde Andy het om de politie drie keer op een dag te ontlopen… En dat om stomme redenen als de verkeerde kant op rijden op een eenrichtingsweggetje….dronken…. Tja, het leven on the road is zwaar, dat je het maar weet! Een groupie hier en daar, die Sam dan weer voor Andy z’n neus wegkaapt, terwijl Andy ondertussen het meeste bier achterover slaat. De heren maken er dus een dolle boel van, buiten het podium en dat gaat minstens zo hard door op het podium! Naast ontelbare drumstokjes en drumskins zullen heel wat snaren en rauwe stembanden de revue hebben gepasseerd. 

Je kunt je dus opmaken voor een ruige show van heb ik jou daar. De rock zal je om de oren spatten. Digger & The Pussycats zullen je laten weten dat Australië meer is dan kangaroos and beer. Dit tweemanscombo maakt lawaai voor tien en zullen je met hun bluesy garagepunk naar adem doen snakken. Zie waar The Dirtbombs en Oblivians van schrik van weg zouden rennen en The Bassholes tot waanzin gedreven zouden worden. Zie waar Danko Jones zn nek op breekt maar Ottoboy zn tandvlees van bloot grijnst. Voetbal is geen excuus meer, dit mag je niet nog eens missen!

(Richard)

 <http://www.diggerandthepussycats.com/> http://www.diggerandthepussycats.com/ ,  <http://www.spookyrecords.com/Digger%20and%20the%20Pussycats.html> http://www.spookyrecords.com/Digger%20and%20the%20Pussycats.html 

 <http://www.panx.net/bruit/magnetix/> http://www.panx.net/bruit/magnetix/ 

Vrijdag 2 augustus: 

The Ghetto Ways (USA) + De Straaljagers (NL/Gron.) + The Black Lips (USA) + The Fatals (Fra) + The Kidnappers (Dld) + The Mojomatics (It)

Grote Zaal open: 21.00 – 23.30

Aanvang: 21.15

Entree: € 8,-  + maandkaart (€ 1,-)

Robert is jarig en dat moet gevierd worden! Robert, je weet wel, die beetje lange slungel met een heel bloemenarsenaal op zijn armen getatoeëerd. Tevens; begeerd vrijgezel, tikkie arrogant en een kruising tussen een gekortwiekte Benicio Del Torro en zeg, een iets minder gespierde Mike Ness. Hij wordt ergens tussen de 21 en 40 jaar en is vrijmetselaar van beroep. (geen rijbewijs). 

Om het fenomeen Robert te vieren, komen er een aantal bands langs, die ons er even flink van langs geven. Allereerst zijn daar de geweldige Black Lips uit Georgia, Atlanta. Een stel jonge gasten, zo rond de 21 met de muzieksmaak van Keith Richards. De laatste keer dat ze hier waren stond de gitarist te kotsen tijdens een solo. Ze klinken alsof ze maanden achtereen opgesloten zijn geweest in de kelder van Lux Interior (‘mutant kid, chained to the wall in the basement’) en mishandeld door Pete Townshend (wow!). Uit hun teksten spreekt pure wanhoop, snerend gemixt met teenage angst, dood, verderf en iets over hun moeder en ‘cocksuckers’. Zanger Cole Alexander zet een keel op waar een kartelmes ruw in snijdt. Hij kotst, spuugt en slaat wild om zich heen met mondharmonica en gitaar, terwijl de rest van de band al struikelend over elkaar heen valt in een poel van fuzz en reverb. Vette, modderige klanken, psychotisch morsig en hysterisch en mooi tegelijkertijd. De band heeft twee platen op haar naam (beide op Bomp!), zijn extreem punkrock met aandoenlijke puberale onschuld (“we did not know the forest spirit made the flowers grow”) gepresenteerd, maar vergis je niet, deze jongens zijn zonder twijfel de bastaardkleinzonen van Brian Jones. Gestoord, gruizig en geslepen. De band zet een motorzaag in de fuzzbox en slijpt zo haar snaren. Sixties garage-punk met een sinistere invalshoek. Niet voor een gat te vangen dus, The Black Lips.

‘It’s a kick in the ball. It’s naked and real.’ The Ghetto Ways uit Brooklyn, New York vochten zich al een weg door rock ’n roll toen ze hier een tijd terug op het podium stonden. Het trio bestaande uit gitariste Jenna Young, tevens gezegend met gierende soulstembanden, drummer Harry Warwick III en bassist Shane Koonen heeft net hun tweede langspeler afgeleverd, getiteld “Solid Brown“. De New York muziekscène staat natuurlijk bol van de obscure garage-bandjes, maar The Ghetto Ways klimmen rap omhoog met hun unieke mix van garage-trash, ruige punkrock en hun door de modder gesleurde Stax-sound. Volgens Peter Weening (je weet wel, die iets minder lange slungel, zonder bloemcorso op zijn arm getatoeëerd, tikkie arrogant en een kruising tussen Robert De Niro en, zeg, Martin Scorcese) de beste band van vanavond, maar hij is al jarig geweest (ergens tussen de 25 en 35 geloof ik) en heeft dus niets te vertellen. 

De derde band van vanavond is de uit Zuid-Frankrijk (ergens bij Bordeaux) afkomstige The Fatals. Deze schreeuwlelijke wijnproevers hebben een aantal 7 inches uit met eveneens schreeuwerige hoesfoto’s en klinken alsof The Makers met The Dirtys op de vuist gaan in een vat vol zompige druiven. De punkrock gitaar sneert vies en vuil, soleert er lustig op los en trekt als een krijtstreep op een schoolbord. Gooi er wat blues en trash tegenaan et voilá: Les Fatals! 

Eveneens compleet gestoord (Jezus, hoe moeten we in godsnaam deze avond overleven) zijn The Mojomatics uit Venetie (of all places). Stel je voor: twee Ray Davies look-a-likes, inclusief retro zonnebril al meppend en krijsend op zo’n grachtengondel. Al zou je ze eerder plaatsen op een hoovercraft in de moerassen van Mississippi met hun folky, delta-blues georiënteerde punkrock, die overigens swingt als een tiet en rammelt als een kapotte viercylinder. Mijn Italiaans is wat roestig, maar ik pik namen op van Flat Duo Jets, Pretty Things en DM Bob & The Deficits. Labelmaatjes van The Ghetto Ways. Hun eerste langspeler “A Sweet Mama Gonna Hoodoo Me” is uit op Alien Snatch. Howdy mamma mia!

Van de in whisky en sigarenrook gedrenkte stoempende hillbillytrash van De Straaljagers hoef ik natuurlijk niet veel te zeggen. Het Groningse duo bestaande uit Ricky Van Duuren en Barbara Stok beroemt zich op een stoere privé-collectie country, punkrock, gefrituurde loempias en tequila en het is dat ze niet in een trailerpark wonen anders was het echt white trash rock ’n roll!

En als het dan nog meezit word ik vanavond vet omver geblazen door The Kidnappers uit Duitsland. Hun plaat “Ransom Notes And Telephone Calls” (ook Alien Snatch) ligt al twee weken onafgebroken te zweten in mijn cd-speler omdat ze wild verder raggen daar waar The Murder City Devils en The Rip Offs het bijltje erbij hebben neergegooid. Fantastisch debuut!

(Nataly)

 <http://www.ghettoways.com/> http://www.ghettoways.com/

http://www.straaljagers.nl/ 

http://www.bomp.com/blacklips.html 

http://www.the-fatals.com/ 

http://mitglied.lycos.de/thekidnappers/ 

http://www.mojomatics.com/ 

Zaterdag 3 augustus: 

Downstage: My Sister Harold (NL/Gron.) + Laternpoll (NL)

Kelderbar open: 22.30

Aanvang: 23.00

Entree: maandkaart (€ 1,-)

Voor de liefhebbers van "female-fronted" punkrock: u wordt vanavond dubbel bediend. Nou lijkt het alsof ik eigenlijk al weer de clue van de bands in de eerste zin weg geef maar dat is niet helemaal waar. Het gaat inderdaad om twee keer punkrock met vrouw op zang maar er zit zeker verschil tussen beide bands. Drowsy komt uit Zweden en tappen vrolijk uit een goede traditie van zweedse punkrock bandjes die wel rond het label Burning Heart zijn te vinden. Ze bestaan al sinds 1998 als ik de bio goed gelezen heb, maar door allerlei bezettingswisselingen zijn ze nog niet eerder echt goed van de grond gekomen. Nu dus blijkbaar wel getuige het tourtje dat ze doen met My Sister Harold. Muzikaal gezien blijft het vrij dicht bij de grote voorbeelden in dit mini-genre ala NOFX een Millencolin and the likes. Dus uptempo, vinnige, puntige gitaarlijnen en mooi melodieus gezongen.

My Sister Harold uit Groningen speelde hier al eens eerder en toen vond ik ze zelf vrij overtuigend en volgens mij waren ze toen nog niet zo heel lang bezig. Toch bleef alleen de Slayer cover me echt bij. Nu hebben ze echter een ep uit en die klinkt echt meer dan zomaar een punkpoprock bandje. Zelf zeggen ze hun invloeden uit bands als New Found Glory en The Ataris te halen, persoonlijk deed het mij heel erg denken aan het latere werk van Lifetime. Bijna pop dus maar met een zang die er in slaagt die gevoelige snaar te raken. Veel punkpoprock bandjes komen vaak een beetje geforceerd grappig over maar My Sister Harold heeft dat juist helemaal niet. Nee dit is echt heel erg goed gedaan. Ze hebben ongetwijfeld hun ep bij zich genaamd American muscle, baby! En als ze dat even live om weten te zetten gaan we vanavond een hele prettige show zien.

http://www.mysisterharold.com/

http://www.laternpoll.tk/ 

 VERA - Club for the International Pop Underground
Oosterstraat 44 - 9711 NV - Groningen - The Netherlands
tel: ++ 31 (0)50 313 46 81 - fax: ++ 31 (0)50 314 33 13

concerts - films - dancenights - cafe - photo's - posters - magazine – artwork

 <http://www.vera-groningen.nl/> http://www.vera-groningen.nl/ 

Mark Scheffer:  <mailto:promotion at vera-groningen.nl> promotion at vera-groningen.nl

-------------- next part --------------
An HTML attachment was scrubbed...
URL: <http://lists.rumori.org/pipermail/kume-l-rumori.org/attachments/20050829/60a93986/attachment.htm>
-------------- next part --------------
A non-text attachment was scrubbed...
Name: not available
Type: image/gif
Size: 8771 bytes
Desc: not available
URL: <http://lists.rumori.org/pipermail/kume-l-rumori.org/attachments/20050829/60a93986/attachment.gif>